Kaçtığımız gün ne denli genç, ne kadar canlıydık. Karanlık, boğucu, sıkıcı odadan kurtulup güneye doğru yol alan otobüste nasıl da mutluyduk ama göstermiyorduk. Pencere kenarına oturmuş, gördüğümüz her şeyden ürkerek, sessizce çevreyi seyrediyorduk.Özgürlük. Bundan daha güzel bir sözcük olabilir mi? Belki ölümün soğuk elleri buraya kadar uzanıp bizleri çekip götürebilirdi, ama Tanrı’nın yanı başımızda olup bizi kolladığına inanmaya başlamıştık.Otobüs sık sık durup yolcu indirip bindirdikçe, sinirlerimiz geriliyordu. Üstelik çay molaları için de duruyorduk. Anayola bağlanan toprak patikanın kenarında bekleyen siyah giysili iriyan kadını almak için epey bekledik. Elindeki bir sürü paketle otobüse binmesi çok zaman aldı doğrusu. En sonunda yerine yerleşti ve biz de Virginia ile Kuzey Carolina’yı ayıran eyalet sınırını geçtik.Kilit altında bulunduğumuz eyaletten çıkmak öylesine rahatlatmıştı ki beni, yıllardan beri ilk kez gevşediğimi hissediyordum.